ស្រមោលឡានបរចេញ សន្សឹមៗតាមបណ្ដោយ ដងស្ទឹងសង្កែ ហែហមដោយដើមឬស្សី កុំពុងយោលយកតាម ជំនោរបោកបក់។
មេត្តា : ហ៊ិ ...!ហ៊ិ ...!ហ៊ិ ...!ហ៊ិ ...!(នេះជាសំលេងមេត្តា យុំតាមគ្រួសារទៅក្រុងប៉ៃលិន)
ជីដូន : ឈប់យំទៅ ចៅសំណប់ជីដូន ! (ជីដូនអង្គុយលើកៅអីផ្ដៅ ដៃម្ខាងកាន់ក្រណាត់ ឯម្ខាងទៀតកាន់ម្ជុល ទំនងជាកំពុង ប៉ះអាវ។គាត់ដាក់ក្រណាត់នឹងម្ជុលចុះ ហើយក្រលែកមើលមេត្តា និងវាចារលួងលោមទៅចៅប្រុសជំទង់របស់គាត់ដែលមានវ័យ១៣ឆ្នាំ)
ជីដូន : យ៉ន..! អើ... យ៉ន !(ជីដូនក្រលេកខ្សែភ្នែកមើលនាឡិកា ដែលភ្ជួរលើជញ្ជាំងក្បែរព្យាណូរ ហើយស្រែក បង្គាប់ទៅអ៊ុំយ៉នតាមបែបមនុស្សចាស់)
យ៉ន : ចា៎...ចា៎...! លោកយាយ (អ៊ុំយន ជាឈ្នូលបំរើម្នាក់ ដែលគ្រូសារមេត្តា ទុកគាត់គ្រាន់មើលថែទាំមេត្តានិងជីដូន)
ជីដូន : យ៉នឯង! ជូយលួងមេត្តាផងទៅមើល វាកិចកុកមិនឈប់សោះ ជិតដល់ម៉ោងវាទៅរៀនហើយ នៅតែមិនទាន់បាត់យុំទៀត !(ជីដូននិយាយ បង្គាប់ អ៊ុំយ៉ន)
អ៊ុំយ៉នដើរចេញពីក្នុងផ្ទះបាយហើយសំដៅទៅកុមារជំទង់។ ដល់កន្លែងមេត្តា អ៊ុំយ៉នបានអង្គុយចុះហើយ ចាប់ផ្តើមញញឹមចេញធ្មេញមាសចាំងព្រាកៗ ហើយបន្លឺវាចារ និងបង្ហាញកាយវិការផ្សេងៗដើម្បីឲ្យក្មេងប្រុសឈប់យំ។
អុំយ៉ន : អ្នកប្រុសមេត្តា ឈុបយុំទៅ ប៉ុន្នឹងបានហើយ (អុំយ៉ននិយាយលូម មេត្តា ព្រមទាំងយកដៃលើកមេតា្ត ដែលកុំពុងអង្គុយយុំ ខ្សិបខ្សួល ផ្ទាល់ដី)
មេត្តាក្រវាស់ដៃ អុំយ៉នចេញ់ ឃើញដូននេះ គាត់ក៏ដើត្រឡប់ ទៅក្នុងផ្ទះវិញ
អុំយ៉ន : លោកអុំលោកប្រុសតូចអត់ព្រមទេ !(អុំយ៉ននិយាយ ប្រាប់ជីដូន មេតា្ត)
ជីដូន : យ៉នអែងទៅធ្វើការ យ៉នអែង វិញចុះ !(ជីដូនដកដង្ហើមធំ ហើយពោលទៅកាន់ អុំយ៉ន)
មូយសន្ទុះក្រោយ ស្រាប់តែមានម៉ូតូ បរយ៉ាងលឿនកាត់មុខផ្ទះមេត្តា ដោយសារល្បឿនយ៉ាងលឿនបែបនេះ ធ្វើអោយ មានធូលីដី ជាច្រើន ហុយពេញផ្លូវ ហើយក៏បានប្រឡាក់ អាវមេត្តាអស់ ។
មេត្តា : ហី ...ហី ...ហី ...ហី ...យាយ ...!!!(មេត្តាស្រែកយុំ ម្ដងទៀត ជាមូយនឹងការដើរសម្ដៅទៅកានជីដូន ទាំងខ្លូនប្រឡាកដោយ ធូលីដី)
-----------------------------------------------------------------------------
វគ្គ២ មេត្តាជូបក្រុមក្មេងស្ទាវ ធ្វើបាប បានជីវន្ដ័ ជួយ
សូមរងចាំអានបន្ដ
មេត្តា : ហ៊ិ ...!ហ៊ិ ...!ហ៊ិ ...!ហ៊ិ ...!(នេះជាសំលេងមេត្តា យុំតាមគ្រួសារទៅក្រុងប៉ៃលិន)
ជីដូន : ឈប់យំទៅ ចៅសំណប់ជីដូន ! (ជីដូនអង្គុយលើកៅអីផ្ដៅ ដៃម្ខាងកាន់ក្រណាត់ ឯម្ខាងទៀតកាន់ម្ជុល ទំនងជាកំពុង ប៉ះអាវ។គាត់ដាក់ក្រណាត់នឹងម្ជុលចុះ ហើយក្រលែកមើលមេត្តា និងវាចារលួងលោមទៅចៅប្រុសជំទង់របស់គាត់ដែលមានវ័យ១៣ឆ្នាំ)
ជីដូន : យ៉ន..! អើ... យ៉ន !(ជីដូនក្រលេកខ្សែភ្នែកមើលនាឡិកា ដែលភ្ជួរលើជញ្ជាំងក្បែរព្យាណូរ ហើយស្រែក បង្គាប់ទៅអ៊ុំយ៉នតាមបែបមនុស្សចាស់)
យ៉ន : ចា៎...ចា៎...! លោកយាយ (អ៊ុំយន ជាឈ្នូលបំរើម្នាក់ ដែលគ្រូសារមេត្តា ទុកគាត់គ្រាន់មើលថែទាំមេត្តានិងជីដូន)
ជីដូន : យ៉នឯង! ជូយលួងមេត្តាផងទៅមើល វាកិចកុកមិនឈប់សោះ ជិតដល់ម៉ោងវាទៅរៀនហើយ នៅតែមិនទាន់បាត់យុំទៀត !(ជីដូននិយាយ បង្គាប់ អ៊ុំយ៉ន)
អ៊ុំយ៉នដើរចេញពីក្នុងផ្ទះបាយហើយសំដៅទៅកុមារជំទង់។ ដល់កន្លែងមេត្តា អ៊ុំយ៉នបានអង្គុយចុះហើយ ចាប់ផ្តើមញញឹមចេញធ្មេញមាសចាំងព្រាកៗ ហើយបន្លឺវាចារ និងបង្ហាញកាយវិការផ្សេងៗដើម្បីឲ្យក្មេងប្រុសឈប់យំ។
អុំយ៉ន : អ្នកប្រុសមេត្តា ឈុបយុំទៅ ប៉ុន្នឹងបានហើយ (អុំយ៉ននិយាយលូម មេត្តា ព្រមទាំងយកដៃលើកមេតា្ត ដែលកុំពុងអង្គុយយុំ ខ្សិបខ្សួល ផ្ទាល់ដី)
មេត្តាក្រវាស់ដៃ អុំយ៉នចេញ់ ឃើញដូននេះ គាត់ក៏ដើត្រឡប់ ទៅក្នុងផ្ទះវិញ
អុំយ៉ន : លោកអុំលោកប្រុសតូចអត់ព្រមទេ !(អុំយ៉ននិយាយ ប្រាប់ជីដូន មេតា្ត)
ជីដូន : យ៉នអែងទៅធ្វើការ យ៉នអែង វិញចុះ !(ជីដូនដកដង្ហើមធំ ហើយពោលទៅកាន់ អុំយ៉ន)
មូយសន្ទុះក្រោយ ស្រាប់តែមានម៉ូតូ បរយ៉ាងលឿនកាត់មុខផ្ទះមេត្តា ដោយសារល្បឿនយ៉ាងលឿនបែបនេះ ធ្វើអោយ មានធូលីដី ជាច្រើន ហុយពេញផ្លូវ ហើយក៏បានប្រឡាក់ អាវមេត្តាអស់ ។
មេត្តា : ហី ...ហី ...ហី ...ហី ...យាយ ...!!!(មេត្តាស្រែកយុំ ម្ដងទៀត ជាមូយនឹងការដើរសម្ដៅទៅកានជីដូន ទាំងខ្លូនប្រឡាកដោយ ធូលីដី)
-----------------------------------------------------------------------------
វគ្គ២ មេត្តាជូបក្រុមក្មេងស្ទាវ ធ្វើបាប បានជីវន្ដ័ ជួយ
សូមរងចាំអានបន្ដ
